Op de middelbare school was ik niet bijster goed in exacte vakken. Om eerlijk te zijn ... Ik was er slecht in. Zo slecht, dat ik me in uiterste wanhoop tot mijn broertje wendde met de vraag of hij me wilde helpen. Ik liet hem de opgave zien waar ik niet uitkwam en hij toverde zonder moeite een kloppende uitkomst tevoorschijn.
"Bedankt, maar hoe doe je dat nou?" Ik was blij met de oplossing, maar had nog steeds geen enkel inzicht in de berekening. Mijn broertje deed een paar halfslachtige uitlegpogingen. "Ik snap gewoon niet dat je dit niet snapt!" Eerlijk, en daar moest ik het mee doen.
Daar heb je hem. De kennisvloek in al zijn puurheid. Hoe meer je van een onderwerp weet, des te moeilijker het is om die kennis over te brengen op leken. En wanneer het moeilijk is om kennis over te brengen, is het ook moeilijk om voordelen te benoemen. En als je geen begrijpelijk voordelen kunt benoemen, is het onmogelijk om diensten of producten aan opdrachtgevers of klanten te verkopen.
"Deze flensomfloerser is ideaal voor occasioneel gebruik."
Het bestaan van de kennisvloek werd schitterend aangetoond door Elisabeth Newton. De 'tikkers' moesten een aantal bekende liedjes op tafel tikken. De 'toehoorders' moesten de getikte liedjes raden. Newton vroeg de tikkers hoe vaak de toehoorders een liedje zouden herkennen. De tikkers dachten dat wel 50% van de liedjes herkend zou worden. De toehoorders herkenden slechts 2,5% van de getikte meezingers.
Wanneer je iets weet, is het moeilijk om je voor te stellen dat een ander dat niet weet.
Helaas kwam mijn broertje niet verder dan stap 1.
Neem nooit aan dat iemand zonder meer begrijpt wat je bedoelt. Begin altijd bij het begin en neem de lezer, luisteraar, klant of opdrachtgever mee in je verhaal.